داستانک معنوی
میگویند که دو برادر بودند پس از مرگ پدر یکی جای پدر به زرگری نشسته
دیگری برای اینکه از وسوسه نفس شیطانی در امان بماند
از مردم کناره گرفته و غار نشین گردید.
روزی قافله ای از جلو غار گذشته و چون به شهر برادر میرفتند،
برادر غارنشین غربالی پر از آب کرده به قافله سالار میدهد
تا در شهر به برادرش برساند.
منظورش این بود که از ریاضت و دوری از خلایق به این مقام رسیده که
غربال سوراخ سوراخ را پر از آب میتواند کرد بی آنکه بریزد.
چون قافله سالار به شهر و بازار محل کسب برادر میرسد و
امانتی را می دهد، برادر آن را نخ بسته و از سقف دکان آویزان میکند و
در عوض گلوله آتشی از کوره در آورده میان پنبه گذاشته و
به قافله سالار میدهد تا آن را در جواب به برادرش بدهد.
چون برادر غار نشین برادر کاسب خود را کمتر از خود نمی بیند
عزم دیدارش کرده و به شهر و دکان وی میرود.
در گوشه دکان چشم به برادر داشت و
دید که برادر زرگرش بازوبندی از طلا را
روی بازوی زنی امتحان میکند،
دیدن این منظره همان و دگرگون شدن حالت نفسانی همان
و در همین لحظه آبی که در غربال بود از سوراخ غربال رد شده و
از سقف دکان به زمین میریزد.
چون زرگر این را می بیند میگوید:
ای برادر اگر به دکان نشستی و هنگام کسب و کار و
دیدن ن و لمس آنان آب از غربالت نریخت زاهد میباشی،
وگرنه دور از اجتماع و عدم دسترس،و در معرض گناه نبودن، همه زاهد هستند.
چقدر این حکایت برا بعضی مدعیان زهد و ایمان امروز آشناست.
*****************************************
❤️کانال تلگرامی عشق فقط خدا❤️
https://telegram.me/eshgekhodayi
درباره این سایت